ο «λαϊκός» Χριστόδουλος
και ο «λαός» για τα ΔΙΑΚΕΙΑ
Γιώργου Σμοκοβίτη
ΜΕΤΑ τα φετινά ΔΙΑΚΕΙΑ, Μνημόσυνο σε δύο Ποιμενάρχες που η ξεχωριστή Παρουσία τους στις Τελετές ΔΙΑΚΕΙΩΝ για την εδραίωσή τους στην αρχή της αναβίωσής τους και την μετέπειτα συνέχειά τους, ήταν καθοριστική.
Κυριακή ΒΑΪΩΝ έχουν οριστεί τα Διάκεια στην Αλαμάνα, έχων την πρωτοβουλία και την ευθύνη αναβίωσής τους προσέρχομαι στον Ι.Ναό Μητροπόλεως προ της Τελετής στην Αλαμάνα όπου είχε οριστεί ώρα 11:00΄ η τέλεση εκεί των ΔΙΑΚΕΙΩΝ.
Δυστυχώς, με πληροφόρησαν ότι ο Σεβασμιώτατος κκ Δαμασκηνός βαρειά ασθενής δεν μπόρεσε ναρθει στην Εκκλησία (των ΒΑΪΩΝ Εορτή όχι συνηθισμένη Κυριακή). Είχαμε προσυμφωνήσει σε προηγούμενη επίσκεψή μου να λειτουργήσει Εκείνος στην Αλαμάνα. Γι’ αυτό, προσήλθα στην Επισκοπή με σκοπό να ευχηθώ περαστικά, αλλά και για να ορίσει Ιερέα για την Αλαμάνα, αφού προδίκαζα λογικά την αδυναμία του να προσέλθει επειδή ούτε καν «δύο βήματα από την Επισκοπή μέχρι τον κλειστό χώρο της Μητροπόλεως» δεν μπορούσε, ημέρα Βαΐων, να πάει πόσο μάλλον «…στην ύπαιθρο Αλαμάνα».
Συνάντησα ΟΛΟΡΘΟ, «έτοιμο προς αναχώρηση» τον Μητροπολίτη Δαμασκηνό πίσω από το γραφείο Του, χαιρέτησα και… τόλμησα: «Σεβασμιώτατε, περαστικά, Σας παρακαλώ μπορείτε να ορίσετε έναν ιερέα ναρθει στην… Αλαμάνα;». Απορία του διατυπώνει με τον πιο φυσικό τρόπο: «Γιατί; Δεν συμφωνήσαμε ότι θάρθω εγώ;». «Ναι, αλλά… λόγω ασθενείας Σας… Σεβασμιώτατε…». Κοφτός, Αντρίκειος λόγος συνέπειας και καθήκοντος: «Δεν σού’πα ότι θάρθω; 11 η ώρα θάμαι εκεί».
Τι να περιγράψω σήμερα ΤΗΝ Λεβεντιά, ΤΗΝ συνέπεια θεμελιωμένη στη Πίστη ΤΟΥ, στο Δέος ΤΟΥ, το ΔΕΣΜΟ ΤΟΥ με τον ΔΙΑΚΟ. Κυριακή Βαΐων Μητροπολίτης «δεν μπορεί» στην Μητρόπολη αλλά επιμένει «να πάει σε… Αλαμάνα… στον… Διάκο». Ακατανίκητη έλξη Ηγέτη προς το ΠΡΟΤΥΠΟ Ζωής Του.
11 η ώρα στην Εθνική οδό στο «ψηφιδωτό». «Ψόφαγε ο καλύτερος» από ψιλόβροχο, κρύο, υγρασία. Ο Δαμασκηνός βαρειά άρρωστος. Άρχοντας της «Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας», Έλληνας Ποιμενάρχης καταφθάνει «Γίγαντας κλεισμένος σε αυτοκίνητο Μητρόπολης». Αι… Πολιτικαί Αρχαί… ΑΠΟΥΣΕΣ, αν και προσκληθείσες από… «λαό» Ομοσπονδίας Συλλόγων Νομού ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ. Παράκλησή μου υποδεχόμενος «Σεβασμιώτατε, παρακαλώ, μπορείτε να περιμένετε… λίγο… γιατί δεν ήρθαν ακόμα οι… Αρχές;». «Καλά. Πες μου πότε να βγω. Αλλά όχι για πολύ». Ντράπηκα γι’ αυτό που του ζήτησα, αλλά ΜΕΤΑ την απάντησή Του. Σε πέντε λεπτά αρχίζαμε.
Προς το τέλος της τελετής, είτε διότι ο Σεβασμιώτατος, που κανείς δεν περίμενε, ΕΚΕΙ, είτε διότι, αν θυμούμαι καλά ΚΑΙ ο Νικ.Γελεστάθης ΕΚΕΙ «δι’ αέρος» ενημερώθηκαν, προσέρχονται και αι… Αρχαί...
ΕΔΡΑΙΩΣΗ αναβίωσης Διακείων δεν θα υπήρχε, ΑΝ ΔΕΝ υπήρχε ακόμη εν ΖΩΗ στον κόσμο τούτο Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ στην ΑΛΑΜΑΝΑ «με το ένα πόδι στον τάφο». Μνημόσυνο τελώ με την εδώ πράγματι φτωχή, μπρος στο Μεγαλείο της Πίστης του Άντρα στο Πρότυπό Του, δημοσίως ένορκη Αναφορά «λαού Του». Πράγματι, αν ζήταγε ψήφο θα κράταγα, αν ήθελε, «πρώτη σειρά» τη Φωτογραφία του «ψήφο στη Λεβεντιά Του και στην Πίστη Του στο ΔΙΑΚΟ». Μαζεύαμε τότε, με πούλμαν από την Αθήνα και μια χρονιά και από τη Χαλκίδα «Ένωση Ρουμελιωτών» με τον Στρατηγό Καλατζή 200-300 πολίτες, δεν μου άρεσε, λίγοι μου φαίνονταν, πρότεινα να αναλάβει τα Διάκεια η Αυτοδιοίκηση, όπερ και εγένετο μετέπειτα. Πόσους μάζεψε φέτος στην Πλατεία ΔΙΑΚΟΥ, όσους κι’ ένα ταξί θα χώραγε, αν δεν έβαζες την μπάντα και το άγημα στρατιωτών. Αναβίωσαν ΠΟΛΙΤΕΣ με ΠΡΑΞΕΙΣ Διάκεια. Όχι απλώς «λόγια, ότι είπαμε… και εμείς… κάτι κάποτε πριν την νάρκη έργων…. είτε για να εμποδίσουμε τα όσα αρνητικά είτε να ενισχύσουμε όσα θετικά πιστεύουμε να γίνουν. Όχι όμως από… άλλους… ούτε μόνο με… λόγια…». Δεν επικρίνω συμπολίτες μου (εκτός εάν προκληθώ χρέος να απαντώ) αλλά οι κάθε επιπέδου εκλεγμένοι ή διορισμένοι «αξιωματούχοι» να εκτελούν όπως πρέπει Αποφάσεις ΤΟΥΣ με θετικά αποτελέσματα, ευθύνη έχουν, «αυτοεκτελεστές» αποφάσεών τους γίνονται, να έχουν τα καλύτερα θετικά αποτελέσματα. Και όχι μόνο όταν έχουν «αξίωμα» αλλά και ΠΡΙΝ και… ΜΕΤΑ από «αυτό» να προσέρχονται. Κι’ όχι να εμφανίζονται μόνο «σε κόμμα και χωρίς αξίωμα να περιπίπτουν σε… κώμα, νάρκη, μέχρι την επομένη… αφύπνιση… για… λόγια…». Διαπίστωσα ότι συμπολίτες δεν είχαν πληροφορηθεί διόλου για τα ΔΙΑΚΕΙΑ. Υπήρχε το ταμπλώ Μνημοσύνων πολιτών υπήρχε «ταμπλώ για ομιλία στελέχους σε μνημόσυνο αρχών κόμματος» αλλά ταμπλώ για Μνημόσυνο ΔΙΑΚΟΥ πουθενά στις πλατείες ανακοίνωση προς πολίτες. ΑΝ σύσσωμο το Δημοτικό Συμβούλιο ΑΝ σύσσωμο το Περιφερειακό Συμβούλιο ΑΝ ο απών «λόγω άλλων προτεραιοτήτων Του Περιφερειάρχης» ζητούσε ΟΛΟΙ οι Αντιπεριφερειάρχες νάναι παρόντες, ΑΝ συν γυναιξί και τέκνοις οι… πριν… νυν… και εσαεί… αξιωματούχοι παρόντες θα γέμιζε η πλατεία ΔΙΑΚΟΥ να ψάλλουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ Εθνικό Ύμνο. Αλλά το προσκλητήριο ΑΠΟΝΤΩΝ θα μας κράταγε ΕΚΕΙ μέχρι επομένης πρωΐας υποθέτω το ίδιο οι ίδιοι θα έπρατταν και σε μνημόσυνο «παππού τους» αφού τον Διάκο δεν θεωρούν πρόγονό τους ή «συγγενή τους σε Πορεία Έθνους να παραστούν». ΑΝ ο ΔΙΑΚΟΣ δεν ήταν απλός «διάκονος» αλλά Μητροπολίτης - «Σεβασμιώτατος», ΤΟΤΕ ΠΙΣΤΕΥΩ «πέντε αδελφούς του Μητροπολίτες Περιφερείας» και τον Αρχιεπίσκοπο θάχε στην πλατεία Του κι’ όχι κανέναν ούτε στον Τάφο ούτε στο Άγαλμα του «στη… Λαμία», ο ΜΟΝΟΣ από Μητροπολίτες και ΑΡΧΙ-Επίσκοπο… ΔΙΑΚΟΝΟΣ. Προτείνω του χρόνου η Αρχιεπισκοπή Αθηνών να είναι ΠΑΡΟΥΣΑ, τη διοργάνωση να έχει η Ι.Μητρόπολη ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ τονίζοντας ότι ο ΔΙΑΚΟΣ υπομένων μαρτύρια και επιμένων ΥΠΕΡΑνθρώπινα ΠΡΩΤΑ και ΚΥΡΙΑ διότι ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ήταν, και… ΔΙΑΚΟΝΟΣ… ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ και ΕΘΝΟΥΣ στην ΕΛΛΗΝΙΔΑ Πατρίδα ΜΑΣ. Μπορώ, υποθέτω, ακόμα ΔΗΜΟΣΙΑ να υπογράφω την Πίστη μου σε ΔΙΑΚΟ Χριστιανών στην Πατρίδα μου. Όμως, προς ΠΟΙΟΥΣ και ΠΟΙΟ Πρότυπο Ζωής «διακόνησαν» τα φετεινά Διάκεια; «Εγώ Γραικός γεννήθηκα Γραικός θε να πεθάνω». Αλλιώς «τελετές» τιμής και ΠΡΟΤΥΠΩΝ νόημα δεν έχουν χωρίς να γίνονται ΠΡΟΤΥΠΑ ΖΩΗΣ μας με τις ΑΡΕΤΕΣ τους οι Ήρωές μας.
Σε επόμενα μετά την αναβίωσή τους ΔΙΑΚΕΙΑ ΠΡΟΣΚΛΗΘΕΙΣ από την Αυτοδιοίκηση προσήλθε ο τότε πάσης Ελλάδος μακαριστός ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ. Στη μετέπειτα δεξίωση στον Άγιο Λουκά ο Νομάρχης (κ.Τρ.Μπέλλος) του προσφέρει «αναμνηστικό» έναν κρυστάλλινο Σταυρό. Ο «Χριστόδουλος που τον πάνε όλοι… για τον τρόπο που τα λέει», αφού παρέλαβε το «αναμνηστικό» φωναχτά ρωτάει: «Είναι, κύριε Νομάρχα… SWAROVSKI…»;
Ο Άρχοντας, ο «λαϊκός», Ποιμενάρχες Ακτινοβολίας καθένας με τον τρόπο Του στον «λαό τους» ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΙ και ΜΕ Παρουσία τους σε… Αλαμάνα και Διάκεια. Θα είναι αιώνια καλά στον Παράδεισό τους, με το ΠΡΟΤΥΠΟ Ζωής τους.
Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, τα του Θεού τω Θεώ αλλά καλόν είναι καμμιά φορά και «τα του Λαού… τω Λαώ…» γι’ αυτό και σε βεβαίωση η σχετική ειδησεογραφία «Εθνικός Αγών» στα παραπάνω. Για να θυμάται «το παληό» και να μαθαίνει ΚΑΙ το «νέο» από τον Λαό των πολιτών, για ΠΡΑΞΕΙΣ, Έργα ΠΟΛΙΤΩΝ, όχι… με λόγια… αλλά ΠΡΑΞΕΙΣ όταν καλύπτουν ΚΕΝΟ που εμφανίζουν Αρχές και αξιωματούχοι. Αλλά «για δες καιρό που διάλεξα» για ΠΡΟΤΥΠΑ Ζωής με Αρετές Ηρώων Πίστης, Έθνους, Ελευθερίας Ανθρώπου να ομιλώ.
«ΜΕΤΑΞΥ αυτών που κατέθεσαν στεφάνι στην προτομή του ήρωα Αθανασίου Διάκου στην Αλαμάνα, ήταν και ο συμπολίτης μας έγκριτος Δικηγόρος Αθηνών και εκλεκτός συνεργάτης της εφημερίδας μας κ.Γιώργος Σμοκοβίτης, Πρόεδρος της Κίνησης Πολιτών για την Ίδρυση και Λειτουργία Πανεπιστημίου Ρούμελης με έδρα τη Λαμία.
Στην τιμητική αυτή διάκριση του κ.Γ.Σμοκοβίτη οδηγήθηκαν οι διοργανωτές των εκδηλώσεων “ΔΙΑΚΕΙΑ” αναγνωρίζοντας του ότι ήταν ο πρωτεργάτης της αναβίωσης των εορταστικών εκδηλώσεων προς τιμή του ήρωα της Αλαμάνας!…
Αλλά ο κ.Γ.Σμοκοβίτης δεν ήταν μόνο ο πρωτεργάτης αναβίωσης των παραπάνω εκδηλώσεων, αλλά και ο συνθεμελιωτής του Ηρώου στο Παλαμά Δομοκού και ο πρωτεργάτης για την επίσημη αναγνώριση της Εθνικής εορτής στις 7 Μαρτίου, γεγονός για το οποίο θα πρέπει να του γίνει ιδιαίτερη τιμή».
(Εφημερίς Λαμίας – Στερεάς Ελλάδας «Εθνικός Αγών», φύλλο 4-5-2002).
Ταύτα, ΜΕΤΑ τα φετεινά ΔΙΑΚΕΙΑ.