Δυό λόγια Για τον ξεχωριστό συμπολίτη μας
τον Δημ. ΜΙΜΗ Σαρακιώτη
ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΜΟΚΟΒΙΤΗ
Κατ΄εξαίρεση με την θέση μου να μην εκφράζω για την οποιαδήποτε αδράνεια ή δραστηριότητα πολιτών ως δικαίωμά τους, θα εκφράσω την απορία μου για την απουσία «ενός θερμού λόγου μετά θάνατον που τον αξίζει» από συμπολίτες του ο εις άλλον τόπον «ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός» εγκατασταθείς εις αιωνιότητα αγαπητός και γνήσιος φίλος Μίμης Σαρακιώτης και αισθάνομαι την υποχρέωση ως ανάγκη ψυχής δημόσια ενυπόγραφα «να γράψει δύο γραμμές η φτωχή να περιγράψει τα οφειλόμενα σε τέτοια περίπτωση γραφίδα μου» (αν έχει δημοσιευτεί πριν εγγράφως Μνημόσυνό του ας προστεθεί και το δικό μου).
Ο Μίμης Σαρακιώτης θα μείνει στη Μνήμη όσων τον γνώρισαν ως Σκεπτόμενος Πολίτης που εξέφραζε στον κύκλο της μικρής κοινωνίας διαβίωσης του ανυπόκριτα με ευθύτητα και καθαρότητα τα όσα πίστευε για καθέναν και καθετί την επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία του για συμπεριφορές στη σφαίρα των ΚΟΙΝΩΝ και της πολιτικής συμμετοχής πολιτών και πολιτευομένων στη ζωή της πόλης και της Πατρίδας. Δεν είχε υπολογισμούς, υστεροβουλίες και σκοπιμότητες στην ελεύθερη έκφραση της πεποίθησής του και πάντα την τεκμηρίωνε γραπτώς ή προφορικά όχι με αοριστολογίες και αναμασήματα χιλιοειπωμένων ούτε ευκαιριακά για ο,τιδήποτε, αλλά με πρωτοτυπία στη Σκέψη του και Σεβασμό στη σύμφωνη ή αντίθετη άποψη των συνομιλητών του χωρίς υπεκφυγές για την ουσία, δίκαιος προς εαυτόν και άλλους. Ήταν καταλύτης στο καλύτερο. Αλλά όχι μόνο με τον λόγο αλλά όταν κάποτε χρειάστηκε στη Ζωή του σε τούτον τον κόσμο με ΠΡΑΞΕΙΣ να πει το Μεγάλο Ναι ή το Μεγάλο Όχι διαλέγοντας το δρόμο της Συνείδησης του ή τον δρόμο της ιδιοτέλειας και του συμφέροντος με υλικά ή άυλα ανταλλάγματα στην επαγγελματική καριέρα του, διάλεξε με Γνώση του κόστους, την Συνείδησή του έναντι εαυτού και άλλων συναδέλφων και συνανθρώπων του. Ξεχωριστός Άνθρωπος ΚΑΙ Πολίτης.
Έχω σε παρόμοιες περιπτώσεις διατυπώσει τη θέση ότι ΔΕΝ είμαστε ΕΔΩ «κάτω» στη … γη εμείς και ΕΚΕΙ «πάνω» ο … ουρανός και πάμε κάπου … εκεί, όταν φύγει η ψυχή μας από εδώ … Αλλά είμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ούτε «πάνω εκεί» ούτε «κάτω εδώ» εν Ζωή, αλλά μέσα στον Ουρανό όπου η Γη μας μάς παίρνει μαζί της στο Ταξίδι της μέσα στον ΟΥΡΑΝΟ. Δεν χρειάζεται «να πεθάνουμε για να πάμε σε …ουρανό». Ο Παράδεισος ή η Κόλαση του … Ουρανού βρίσκεται γύρω μας, ΠΑΝΤΑ. Και όχι μετά … θάνατον … μέσα σε έναν Παράδεισο (η… κόλαση) του Ουρανού. Και στη Γήϊνη Ζωή μας μέσα στον Ουρανό κινούμαστε, ζούμε. Γι΄αυτό είμαστε πάντα μέσα στην αιωνιότητα είτε εν ζωή είτε μετά «θάνατον από τούτη τη ζωή». Η Ψυχή στον Ουρανό πάντα μένει, όπου και γεννήθηκε. Γράφουμε περνώντας τη ζωή μας καλό ή μέτριο ή κακό παραμύθι μας καθένας για εαυτούς και γύρο μας, αφήνοντας ή όχι με ΠΡΑΞΕΙΣ «κάτι» για τους επόμενους, δηλαδή την Αθανασία μας στην ίδια γραμμή από όσους ερχόμαστε και όσους δημιουργούμε. Ανθρώπινη Αθανασία ως Ύπαρξη ψυχής Ανθρωπότητας.
Στο καλύτερο της μικρής κοινωνίας όπου έζησε «μέσα στον ουρανό της περιοχής μας» ο Μίμης Σαρακιώτης άφησε το δικό του ίχνος στη διαμόρφωση της ΣΥΝΘΕΤΗΣ Ύπαρξης του όλου της Κοινωνίας μας. Είτε ορατό είτε αόρατο είτε με ευχαριστίες μας είτε με σιωπή μας ή και με αντίθεση στενών οριζόντων ή και μικρόψυχων, για τη Σκέψη του, αλλά αντικειμενικά Ωφέλιμη με Εργο του Καλού, η παρουσία Ζωής του ανάμεσά μας. Η δική του σκέψη δημιούργησε και παραμένει.
Γνωριστήκαμε «κάπως … μεγάλοι …» με στενή όμως καθαρή φιλία στον μικρό μας τόπο με Καθαρούς Αγώνες αντιτιθέμενοι αδιάλειπτα στο χειρότερο ή βλαβερό όποιο πιστεύαμε να μην έρθει και στο Καλύτερο όπως πιστεύαμε για ΟΛΟΥΣ και πετύχαμε «ορατά και αόρατα οφέλη στα ΚΟΙΝΑ». Τον ευχαριστώ για την καθαρότητα όποιας προσφοράς του, στη ζωή της κοινωνίας μας.
Θάλεγα το σύνηθες «νάναι ελαφρύ το χώμα» … αλλά κανένα χώμα δεν σκεπάζει Ψυχή, πιστεύω ότι ζούμε μέσα στον Ουρανό, μέσα στον Ουρανό γεννηθήκαμε και ΜΕ Ουρανό. Και μέσα σε Αυτόν «επιστρέφουμε» και παραμένουμε όσο ΟΥΡΑΝΟΣ και σύμπαν υπάρχουν.
Κάπου εδώ, στον τοπικό ουρανό ο Μίμης Σαρακιώτης μαζί με τον άλλον κοινό φίλο μας ποιητή σύγχρονης, τέλειου Ομηρικού δεκαπεντασύλλαβου, Ηρακλειάδας, Θύμιο Χριστόπουλο με την Τριάδα να συμπληρώνει ο αείμνηστος, Δάσκαλος κι αυτός, «καλοκάγαθος Επιθεωρητής Πολύζος» με τους οποίους συζητώντας ως γνήσιοι … Ρουμελιώτες άλλοτε «φωνάζαμε κι άλλοτε μονοιάζαμε με σεβασμό και σε κοινή πορεία». Κανένας δεν πεθαίνει «αν δεν τον πεθάνει η Μνήμη μας». Η Ψυχή δεν είναι ορατή, «ψηλαφητή». Κι εκείνοι δεν είναι ορατοί μετά θάνατον, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν στον ίδιο Ουρανό μας. Νάναι καλά και να είναι καλύτερα στον «άλλο Παράδεισό τους». Στον ΙΔΙΟ Ουρανό μας.
Χαιρετισμούς στους Ουράνιους φίλους και σύντομα βλέποντας το Αόρατο, και πάλι από πολύ κοντά η … κουβέντα μας… Εύχομαι δύναμη στη σύντροφο ζωής του Σωτηρία και στο γυιό τους Παναγιώτη.