«Το Ωδείο της Ι.Μ. Φθιώτιδος για την κοίμηση του Χαρίλαου Ταλιαδώρου»

 Ο Χαρίλαος Ταλιαδώρος, ο άνθρωπος που σημάδεψε την ιστορία της ψαλτικής τέχνης και των αναλογίων όλο τον εικοστό αιώνα, έφυγε από κοντά μας.

    Πολλοί ήδη ομίλησαν, περισσότεροι θα ομιλήσουν και θα γράψουν στο εγγύς και το απώτερο μέλλον, αναρίθμητοι πενθούν την κοίμησή του. Και όχι αδίκως.

    Ο Χαρίλαος Ταλιαδώρος υπήρξε ένας ψάλτης, ο οποίος με την απόδοση των ύμνων δημιουργούσε τη μυσταγωγική αυτή ατμόσφαιρα, στον περικαλλή ναό της του Θεού Σοφίας.  Αλήθεια πόσοι κοσμικοί άνθρωποι, μόνο από τις ψαλμωδίες του, έγιναν ευσυνείδητοι άνθρωποι της εκκλησίας με μυστηριακή ζωή!

   Είχαμε την τύχη να τον απολαύσουμε από κοντά. Αρκετές φορές. Η έκφρασή του σοβαρή και σεμνή. Η απόδοση των ύμνων απλή και μεγαλοπρεπής, σε καθήλωνε και σε υποχρέωνε να παρακολουθήσεις κάθε φθόγγο και να βιώσεις το νόημα των κειμένων. Η ερμηνεία των μελωδικών γραμμών, απόλυτα συνταιριασμένη με την αξεπέραστη και μοναδική «βελούδινη» χροιά της φωνής του.

   Για πολλά χρόνια κοσμούσε με την παρουσία του, την πανήγυρι του Αγίου Χαραλάμπους Ραχών – Φθιώτιδας, μαζί με τον καλό του φίλο π. Αθανάσιο Μιναχείλη, τον πρωτοψάλτη του ναού Δήμο Πάλλα αλλά και τους πολυάριθμους θαυμαστές του. Μια χρονιά, κατά τη οποία είχαμε την τιμή να τον πλαισιώσουμε, μετά τη λήξη της ακολουθίας, τον πλησίασε ένας κάτοικος του χωριού, θαυμαστής κι αυτός της τέχνης του. «Δάσκαλε» του λέει, «σε βλέπω ακόμα δυνατό και γερό. Δεν κουράστηκες τόσα χρόνια να ψάλλεις; Μέχρι πότε θα συνεχίσεις να ψάλλεις;». Γύρισε ο Δάσκαλος, τον κοίταξε με ήρεμο και απαθές βλέμμα και του απαντά με βεβαιότητα, σαν να έκανε ομολογία πίστεως: «ἕως ὑπάρχω».

    Πράγματι ακάματος, ταγμένος στην αποστολή του, πρόσφερε το δικό του μελωδικό παρόν όχι μόνο στο αναλόγιο αλλά και μέσα από τα βιβλία του, τις κασέττες του, από τις πανηγύρεις και από την όλη βιοτή του. Ένας γνήσιος και αληθινός υπηρέτης της ιερής τέχνης του Αγ. Δαμασκηνού.

    Το έτος που μας πέρασε είχαμε τηλεφωνική επικοινωνία μαζί του σχεδόν κάθε Κυριακή. Μετά τη Θεία Λειτουργία, την οποία παρακολουθούσε τηλεοπτικά, τηλεφωνούσε στο Δεσπότη μας θέλοντας να τον ευχαριστήσει για τις όμορφες πνευματικές διδαχές του. Παράλληλα, εξέφραζε την ικανοποίησή του, όταν άκουγε να ψάλλουμε μαθήματά του.

   Πριν δέκα μέρες περίπου δεχθήκαμε ένα τηλεφώνημα από τον εξαίρετο φίλο και σπουδαίο μουσικολόγο Αντώνη Κωνσταντινίδη. Στη φωνή του διακρίναμε την αγωνία να μεταφέρει εσπευσμένα ένα μήνυμα, στον Μητροπολίτη μας. Σαν να είχε μια ιερή υποχρέωση, ενός αγγελιοφόρου των θεών: «Να τηλεφωνήσεις στον Συμεών, τον Φθιώτιδος…».  Ήταν η πρώτη φράση που είπε ο Δάσκαλος, όταν επανέκτησε τις αισθήσεις του μέσα στο νοσοκομείο.

   Ίσως να ήταν και μια από τις τελευταίες επίγειες επιθυμίες του, η οποία αναδεικνύει τον άνθρωπο Ταλιαδώρο. Τον πιστό, ευσεβή και ευαίσθητο. Εκείνον που επιζητεί την  μέλλουσαν πόλιν. Εκείνον που τιμά τους ειλικρινείς και αυθεντικούς φίλους. Εκείνον που μέχρι την τελευταία αναπνοή παραμένει συνεπής στα έργα και στα λόγια του.

   Από σήμερα το σεπτό μνήμα του, θα υπενθυμίζει «εἰς αἰῶνας αἰώνων» ότι στον τόπο αυτό αναπαύεται το χοϊκό σώμα ενός αφιερωμένου πρωτοψάλτου, ενός μοναδικού ψαλμωδού και ενός αληθινού ανθρώπου του Θεού.

 

Υ.Γ. 1: Επισυνάπτουμε «εἰς ἐμπόδιον λήθης» την απαντητική επιστολή που λάβαμε από τον Δάσκαλο στις 3 Δεκεμβρίου του 2020, η οποία ίσως να είναι και η τελευταία επιστολή που συνέταξε στη ζωή του.

Υ.Γ. 2: Παροτρύνουμε τους μαθητές της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής του Ωδείου μας, σε ένδειξη τιμής και μνήμης στο πρόσωπο και στην προσφορά του αειμνήστου Δασκάλου, να ψάλλουν στα αναλόγιά τους όλη την επικείμενη περίοδο του Τριωδίου τα  Ιδιόμελα του Χαρίλαου Ταλιαδώρου.

Υ.Γ. 3: Οι ηχογραφήσεις που επισυνάπτονται είναι από την Πανήγυρι του Αγίου Χαραλάμπους Ραχών Φθιώτιδος τον Φεβρουάριο του 1998. Προέρχονται  από το προσωπικό αρχείο του Πρωτοψάλτου κ. Δήμου Πάλλα.

 

Ανδρέας Π. Ιωακείμ

Δντης Ωδείου «Γερμανός ο Μελωδός»

Ι. Μ. Φθιώτιδος