«Αλκυονίδες»…

Η μέρα μου ξεκίνησε όμορφα. Λιακάδα , υψηλές θερμοκρασίες μέσα στο χειμώνα… Αλκυονίδες…! Άδεια απο τη δουλειά. Ας τακτοποιήσω κάποιες εκκρεμότητες. Πάω στην τράπεζα. Την ώρα που εξυπηρετούμαι, δύο ηλικιωμένοι ερίζουν για τη σειρά… Μόνο μαχαίρια δεν έβγαλαν!!! Πάω στην εφορία… τόλμησα να ρωτήσω μια απλή απορία… έναν υπάλληλο, ο οποίος αφού μου μίλησε απρεπώς, μου έκλεισε και την πόρτα στη μούρη… Ζητάω το ονοματεπώνυμό του για να του κάνω γραπτή αναφορά και αρνείται να μου το δώσει. Επεμβαίνει η προϊσταμένη του (σε ήρεμο τόνο) και μου αποκαλύπτει ότι ο υπάλληλος, είναι άτομο με ειδικές ανάγκες (εκτός από αγενής και βίαιος) και να μην προχωρήσω σε περαιτέρω ενέργειες…(με θερμοπαρακαλά και υποκύπτω ). Αναρωτήθηκα όμως στην κυρία γιατί ενώ έχουν διαπιστώσει ότι έχει αυτή την συμπεριφορά τον έχουν στην εξυπηρέτηση του κοινού και δεν τον βάζουν σε κάποιο άλλο πόστο. Πάει και αυτό. Έδωσα τόπο στην οργή… Πάω στο περίπτερο . Αγοράζω τσιγάρα και δε μου δίνει απόδειξη. Τη ζητάω και μου δίνει τρείς φορές πάνω απ' το ποσό !!! την είχε αφήσει κάποιος άλλος πελάτης … Την είδα εκ των υστέρων . Πάω στο κατάστημα με είδη υδραυλικών να αγοράσω κάποια ανταλλακτικά. Μικρό το ποσό. Απόδειξη δε μου δώσανε. Είπα να τη ζητήσω… και δεν τη ζήτησα… Αισθάνθηκα ένοχη γι’ αυτό… Και μετά σκέφτηκα ότι κάθε νομοταγής και αξιοπρεπής Έλληνας πολίτης πρέπει στην καθημερινότητά του να κυκλοφορεί με ένα «τουφέκι» για να απαιτεί …το αυτονόητο. Ευγενή συμπεριφορά. Φορολογική συνείδηση από τους επαγγελματίες. Σωστή οδική συμπεριφορά από τους συν – οδηγούς στο δρόμο. Και δυστυχώς δεν γίναμε τώρα έτσι λόγω της κρίσης. 

Αν δεν το είχαμε δεν θα το βγάζαμε. Απλά βρήκαμε τη δικαιολογία τώρα. Οι νομοταγείς και αξιοπρεπείς πρέπει να δίνουν καθημερινά μάχη γι’ αυτό ακριβώς… Να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια σ’ ένα κράτος που τους την στερεί με τους λειτουργούς του και τους πολίτες του. Τελικά τείνω να πιστεύω ότι αυτοί που βιώνουν περισσότερο την κρίση αλλά και στηρίζεται το κράτος μέσα στην κρίση είναι αυτοί που όλα αυτά τα χρόνια λειτουργούσαν στηριζόμενοι στις δικές τους αξίες και αρχές. Άπλωναν τα πόδια τους μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμά τους. Δεν είχαν πορτοφόλι γεμάτο με «χρυσές» κάρτες. Είχαν αυτοκίνητο τόσων κυβικών όσο μπορούσαν να συντηρήσουν. Πήγαιναν διακοπές σε πανσιόν και όχι σε… αστεράτα ξενοδοχεία. Στηρίζονταν στα πόδια τους και στη δουλειά τους για να ζήσουν αυτοί και η οικογένειά τους. Δεν ξεγελούσαν την εφορία. Κάνανε οικονομίες. Καλύπτανε με συνέπεια τις υποχρεώσεις τους. Έτσι λειτουργούν και τώρα εν μέσω κρίσης. Λιακάδα τελικά έχει σήμερα … Αλκυονίδες δε…

«ΜΙΑ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΗ…»