Ελεύθεροι πολίτες κι ελεύθερη αγορά είναι ασύμβατα πράματα!

Φτηνής σαρδέλας το ανάγνωσμα κι η τρώει-κα της διπλανής πόρτας

Επιστρέφω αγανακτισμένος απ’ την επίσκεψή μου στο μαγαζί του φίλου μου ψαροπώλη (κι όχι ψαρα - να μην τον συγχέουμε με τον εργάτη της θάλασσας), του φίλου μου μανάβη στη λαϊκή, της φίλης μου πού ‘χει ψιλικατζίδικο.

Ο ψαροπώλης  δεν έχει πια φτηνά ψάρια: Τα «λαϊκά ψάρια η σαρδέλα, ο γαύρος, τα προσφυγάκια, δεν είναι πια λαϊκά.

Πριν έρθει η ζούρλα του Ευρώ όπου ο καθένας Έλληνας και πατριώτης, ή πατριωτάκι, έχωσε - με την ευκαιρία της αναμπουμπούλας, της δυσκολίας των υπολογισμών, του «δε βαριέσαι τώρα, μη γίνεσαι τσιγκούνης», την ευκολία οικονόμησης  χρημάτων και την ελπίδα του προσεχούς πλουτισμού - το χέρι στην τσέπη του άλλου Έλληνα, η σαρδέλα κόστιζε από 100  εως 400δρχ στα πιο ακριβά της, κι ο γαύρος ως 500δρχ. Tώρα τη βρίσκεις στων «φίλων» μου τα ψαράδικα από 4,50 ως 6 αλλά τη χοντρή καμιά φορά κι 8 ευρώ!

Οι υπολογισμοί  κι οι συσχετισμοί δικοί σας!

Τώρα, όταν ο βασικός μισθός έχει πέσει κάτω απ’ τα 600 ευρώ, πόσες φορές το μήνα θα μπορέσει ο φτωχός λαός να φάει τα λαϊκά ψάρια, ή τη λαϊκή ντομάτα, που και αυτή κοστολογήθηκε ανάλογα σε ευρώ στη «λαϊκή αγορά»;

Συμβαίνει όμως και το άλλο: τα ακριβά ψάρια φτήνυναν λόγω έλλειψης ζήτησης! Έτσι «ο έχων» μπορεί να αγοράσει κατά 5 -10 ευρώ φτηνότερα την τσιπούρα ή τη συναγρίδα του. Βέβαια τα «φτηνά συνεχώς ακριβαίνουν επίσης λόγω ζήτησης! Δηλαδή δε φτάνει στο φίλο μου τον ψαρά πως θα πουλήσει πολλά να βγάλει κέρδος απ’ το τζίρο, τσιμπάει συνεχώς και τις τιμές…

Ειρήσθω εν παρόδω  ότι τα ακριβά ψάρια τα πιάνει ο μικρός ψαράς με το καΐκι, τα δίχτυα και τα παραγάδια, τα «φτηνά» η ανεμότρατα και το γρι-γρι, που ξεκινούν αυτοί το τσίμπημα τιμών, οπότε η ισορροπία πιο δραματικά έχει ανατραπεί!

Αυτοί είναι οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς, του υγιούς ανταγωνισμού …μπλά μπλά .

Όταν η Ελλάδα ήταν φτωχή - κυρίες και κύριοι - υπήρχε διατίμηση στα Λαϊκά είδη. Αν θέλει ένα κράτος να μπορεί να θρέψει τους φτωχούς ή τους νεόπτωχούς του, πρέπει να φροντίσει κάποια βασικά είδη να ‘ ναι πάντα προσιτά. Κι αν η πατρίδα δεν το μπορεί από μόνη της, γιατί την κυβερνάνε δούλοι πολυτελείας, να θεσπιστεί πανευρωπαϊκά.

Ο έμπορος της διπλανής πόρτας συνήθως θα σε κλέψει, ναι, πιο πολύ απ’ την τρόϊκα. (Μόλις η ψιλικατζού είδε πως περνάει το “στριφτό”, τσίμπησε 10 λεπτά την τιμή στα χαρτάκια. Αλλού έχουν 40λ, εκεί 50λ, 20% ειν’ αυτό, δεν είναι παίξε γέλασε!) Η τρόϊκα όμως τον κατάντησε κι αυτόν μπατίρη και φουκαρά· και οι μεταρρυθμίσεις που θέλει, κι η κατάργηση της στοιχειώδους διατίμησης ως «κρατικού παρεμβατισμού», δεν θ’ αφήσουν κανένα φτωχό να βρει φτηνό είδος να φάει.

Γιατί απλά, οι νόμοι της ζούγκλας ευνοούν τα λιοντάρια. Κι εμείς τα μικρά ζωάκια όλο και περισσότερο τρέμουμε τους βρυχηθμούς τους και συρρικνωνόμαστε!

Ας το πάρουμε χαμπάρι μια κι έξω: Ελεύθεροι πολίτες κι ελεύθερη αγορά είναι ασύμβατα πράματα. Ξυπνήστε σεις  ευρωβουλευτές και  προσεχείς τέτοιοι, εκεί έξω, (όσοι δούλοι πολυτελείας δεν είστε)! Οι ρυθμίσεις που προστατεύουν τους αδύναμους είναι το μίνιμουμ για ένα, όχι δίκαιο, απλά βιώσιμο κράτος· κι αν οι διοικούντες την ευρωζώνη δεν το επιτρέπουν.

Τότε σκατά στα μούτρα τους…

Μ. Ράμνος