«Ο «ζυγός» των εκλογικών επιδιώξεων : ένα παράξενο ακαδημαϊκό κριτήριο», του Λάμπρου Μπαμπαλιούτα

Προσθήκη λεζάντας

«Ο «ζυγός» των εκλογικών επιδιώξεων : ένα παράξενο ακαδημαϊκό κριτήριο».

Λάμπρου Π. Μπαμπαλιούτα
Δικηγόρου-Επ. Καθηγητή Παντείου Πανεπιστημίου

Λίγοι, μα λίγοι στην Περιφέρειά μας έχουν αντιληφθεί την πραγματική ανάγκη της ύπαρξης ενός «δικού μας» Πανεπιστημίου.
Εξίσου λίγοι, (από κάθε απόψεως), έχουν αντιληφθεί το στρατηγικής απόψεως πλεονέκτημα, του να έχει η Περιφέρειά μας το «δικό της» Πανεπιστήμιο.
Λίγοι, (και πάλι από κάθε άποψη), έχουν αντιληφθεί την ανάγκη να συνεχιστεί η επιστημονική έρευνα στο όνομα ενός «δικού μας» Πανεπιστημίου, το οποίο θα ωφεληθεί από κάθε άποψη τα θετικά μιας ερευνητικής διαδικασίας, αλλά και θα ωφελήσει πολλαπλά την περιοχή μας.
Λίγοι ανάφεραν τα θετικά που θα προκύψουν από την ύπαρξη ενός αυτοδύναμου «δικού μας» Πανεπιστημίου.
Πολλοί, μα πολλοί πιστεύουν ότι δεν αρμόζει αυτή η συμπεριφορά σε μία Περιφέρεια που δεν έχει παγιωμένη πολιτική συμπεριφορά και συγκεκριμένη πολιτική προσωπολατρία, αλλά οι κομματικοί και προσωπικοί εγωϊσμοί περισσεύουν και οι δρώντες επιθυμούν «ο ένας να ρίξει στο καναβάτσο τον άλλο, χωρίς να υπολογίζουν τις πραγματικές συνέπειες».
Όμως συνεχίζει να τίθεται το εξής σημαντικό ερώτημα : ποιά είναι τα πραγματικά ακαδημαϊκά κριτήρια που επιβάλλουν τον εκπαιδευτικό κατατεμαχισμό της εκπαίδευσης στην Περιφέρειά μας;
Ποιά είναι τα πραγματικά ακαδημαϊκά κριτήρια που επιβάλλουν την δημιουργία νέων Τμημάτων (με «νέους Προϊσταμένους») χωρίς καμία πρωτοτυπία και με αποφοίτους που θα γίνουν σίγουρα θαμώνες των πινάκων ανακοινώσεων των φορέων που αναφέρονται στην απασχόληση;
Ποιά είναι τα πραγματικά ακαδημαϊκά κριτήρια που επιβάλλουν «την προσπάθεια, ή ακόμη καλύτερα την απόπειρα να μπει στο τραπέζι η δημιουργία επιπλέον Τμημάτων» σε ώριμο χρονικό σημείο για να καλοπιάσουμε την τοπική κοινωνία (αλλά και την τοπική οικονομία θα έλεγα);
Ποιά είναι τα ακαδημαϊκά κριτήρια που επιβάλλουν σε πολιτικά πρόσωπα να αιτούνται την αύξηση των εισακτέων στα Τμήματα που πρόκειται να δημιουργηθούν στον τόπο τους, δίνοντας πλέον στην έννοια «ακαδημαϊκά κριτήρια» έναν αριθμητικό (και αντι-ακαδημαϊκό) χαρακτήρα;
Μήπως «οι συνέργειες» πρέπει να συνδεθούν με την «ανοιξιάτικη λαϊκή συμμετοχή και πρωτοβουλία», όπου θα πρέπει στην έννοια των ακαδημαϊκών κριτηρίων να συμπεριλάβουμε τελικά τα σουβλατζίδικα, τις πιτσαρίες, τα rooms to let και ότι άλλο βάλει ο νους του ανθρώπου και να βάλουμε στο τελικό budget και την αύξηση των φοιτητών;
Ίσως στην έννοια των ακαδημαϊκών κριτηρίων θα πρέπει να βάλουμε και την φοροδοτική ικανότητα όλων όσων συνδέονται, είτε άμεσα, είτε έμμεσα με την μεγάλη «οικογένεια» του φοιτητικού πληθυσμού.
Τελικά ποιά είναι η έννοια των ακαδημαϊκών κριτηρίων;
Ποιό είναι αυτό το κριτήριο που τελικά βάζει στο τραπέζι της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης την πρόταση για αύξηση των Τμημάτων και των εισακτέων φοιτητών με τις υπάρχουσες υποδομές, αλλά με άλλους «Προϊσταμένους»;
Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση με το μυαλό σε κάθε «συμμετοχική διαδικασία» δεν γίνεται.
«Σταυροί» και «κλειστά φακελάκια» δεν θα πρέπει να μπαίνουν στο «ζυγό» μιας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, γιατί πολύ απλά αυτοί που «σταυρώνεις θα σε σταυρώσουν στο τέλος».
Μπορεί η επίδειξη πολιτικής δύναμης να είναι η αδήριτη ανάγκη κάποιων προσώπων να συνεχίζουν να έχουν στα χέρια τους, ή να επιδιώκουν να διαδεχθούν, τις τύχες αρκετών χιλιάδων ψυχών, αλλά όχι μιας κοινωνίας η οποία έχει αναδείξει προσωπικότητες οι οποίες έχουν αφήσει έντονη την παρουσία τους στο επιστημονικό πεδίο που θεράπευσαν και συνεχίζουν να θεραπεύουν.
Φυσικά είναι άξιο απορίας πως συγκεκριμένες επιστημονικές θεματικές και γνωστικά αντικείμενα δεν μπορούν να θεραπευθούν από το επιστημονικό προσωπικό της Περιφέρειάς μας, αλλά ταυτόχρονα μπορούν να θεραπευθούν από άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα άλλων Περιφερειών που υπολείπονται και προσωπικού, αλλά και επιστημονικής εφαρμογής στα αντικείμενα αυτά.
Ίσως υπάρχει διαφορετική αντίληψη για τις δυνατότητες κάθε Περιφέρειας.
Ίσως «να πλέουμε» καλύτερα στην Περιφέρειά μας «σε πελάγη ευτυχίας και σε ασφαλή λιμάνια» που θα πρέπει να μάθουμε να διοικούμε.
Ίσως να βλέπουμε καλύτερα τ’ άστρα και γιατί όχι να μπορέσουμε να τα φτάσουμε βλέποντας τον τόπο μας από το διάστημα μέσα σε ένα διαστημόπλοιο.
Ίσως να λύνουμε καλύτερα εξισώσεις με άγνωστο «χ».
Ίσως να βρίσκουμε καλύτερα την ταχύτητα ενός αντικειμένου.
Ίσως να θεραπεύουμε καλύτερα τις πληγές και τους πόνους του σώματός μας.
Ίσως, ίσως, πολλά ίσως. Αλλά αναπάντητα.
Σε αυτό τελικά μπορεί να φταίει και η προσωπική φιλοδοξία και ματαιοδοξία που θέτει σε δεύτερη μοίρα τον έρμο τον τόπο μας.
Όμως με όλα αυτά τα «ίσως» θα καταφέρουμε να στερήσουμε τελικά ένα «βέβαιο μέλλον» στα παιδιά μας;
Εύχομαι ολόψυχα να τους δείξουμε κάποια στιγμή τον σωστό δρόμο.
Πάντοτε η καρδιά μου «σφίγγει» όταν βλέπει τα νέα παιδιά μας να στοιβάζονται στους πίνακες ανακοινώσεων των φορέων που ασχολούνται με την εργασία, ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο, αλλά να φεύγουν για άλλες πολιτείες απογοητευμένοι.
Και εγώ να σας πω (μεταξύ μας) ελπίζω σε κάτι πολύ αβέβαιο.
Στην πραγματική ανάταξη (αν όχι ανάσταση) των μυαλών.
Πάντοτε υπάρχει το «γιατί ρε ……;» όταν το άγχος πιέζει τα νέα αυτά παιδιά, όταν ο εργοδότης τους, είτε δεν τους πληρώνει, είτε τους πληρώνει (όποτε τους πληρώνει) για ελάχιστα Ευρώ, όταν ο εργοδότης τούς απασχολεί και πέραν του ωραρίου τους, χωρίς να μπορούν σε αυτήν την εξίσωση με τον άγνωστο «χ» να δώσουν μία λύση, όταν εσύ τους προσφέρεις τα ίδια και τα ίδια.
«Υπάρχουν και άλλοι» σου λέει.
Και εσύ σιωπάς, απελπίζεσαι και πονάς. Θέλεις να προσφέρεις και δεν μπορείς.
Σε όλα αυτά τα προβλήματα που υπάρχουν σε κάθε ακαδημαϊκή κοινότητα, σε όλα αυτά τα ακαδημαϊκά κριτήρια για την ανάπτυξη της περιοχής μας, της νεότητας και της εκπαίδευσης δεν έχουν δοθεί απαντήσεις.
Και ούτε θα δοθούν ποτέ. Και είμαι σίγουρος γι’ αυτό.
Και μην ξεχνάμε ότι η εκπαίδευση είναι ο καλύτερος πρεσβευτής μιας περιοχής σε όλη την Ελλάδα.
Όσο καλύτερη ποιότητα εκπαίδευσης προσφέρεις, όσο καλύπτεις τις εκπαιδευτικές και επαγγελματικές ανάγκες του «ενεργού πληθυσμού», τόσο θα αποκτά η περιοχή σου επιπλέον αξία.
Εκεί πολιτικές επιδιώξεις και πολιτικοί εγωϊσμοί και εφαρμογή εκλογικών συστημάτων «και εκλογικών αιτημάτων» δεν χωρούν.
Εκεί άλλοι θα είναι οι «ενεργοί εκλογολόγοι».
Αυτοί που δεν θα κάνουν το λάθος να θέσουν σε εσφαλμένο «εκλογικό ζυγό» το ήδη αβέβαιο μέλλον τους.
Αυτοί πού με την ψυχή τους θα δημιουργήσουν τα δικά τους ακαδημαϊκά κριτήρια.
Με γνώμονα την ψυχή τους και την αγάπη για τον τόπο τους.
Όταν τα λάθη επαναλαμβάνονται τότε η έννοια του «υπολόγου» και γι’ αυτούς που με τον πολιτικό τους λόγο και τα πολιτικά τους έργα πριν από λίγα χρόνια τα πρωτο-δημιούργησαν, αλλά και γι’ αυτούς που τώρα τα επαναλαμβάνουν, θα έχει το αρνητικό περιεχόμενο μιας βαρύτατης κληρονομίας που θα αφήσουν στις επόμενες γενεές, αφού το έγκλημα τελείται «κατ’ εξακολούθηση» και η ποινή που προβλέπεται είναι (ηθικά τουλάχιστον) βαρύτερη.
Ίσως τελικά ο «ζυγός των πολιτικών επιδιώξεων και πολιτικών αιτήσεων» να αποτελεί ένα νέο ιδιότυπο ακαδημαϊκό κριτήριο.
Εκεί παλικάρια (εσεις που «μου χτυπήσατε προσφάτως τα τέλια») δεν θα συμμετάσχω.
Για εμένα η αγάπη για τον τόπο μου αποτελεί το καλύτερο ακαδημαϊκό κριτήριο του κόσμου και είναι αδιαπραγμάτευτη.
Οπότε μην με περιμένετε.
Θα «χορέψω» μόνο με αυτούς που αγαπούν πραγματικά τον τόπο μας.
Θα «χορέψω» με τον δικό μου τρόπο.
Γιατί πολύ απλά.
Θέλω να βλέπω στα μάτια τον Στερεοελλαδίτη γιό μου και να μην ντρέπομαι.
Για ν’ αγαπά τον τόπο του περισσότερο από εμένα και να είναι υπερήφανος γι’ αυτόν.
Εκεί ο δικός μου «πολιτικός ζυγός» δεν χάνει δράμι.
Και όλοι μας θα ζυγιστούμε.