Γιώργος Σμοκοβίτης: Οι πατέρες όλων των ΣΥΝΤΕΧΝΙΩΝ, Γενικώς και Τοπικώς

Οι πατέρες όλων των ΣΥΝΤΕΧΝΙΩΝ

Γενικώς και Τοπικώς

ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΜΟΚΟΒΙΤΗ

              Κύριο άρθρο «Καθημερινή» 5.3.14 «Συντεχνίες».

              «Μια μεγάλη αλήθεια εκστομίζεται, επιτέλους, αυτές τις μέρες από ορισμένους πολιτικούς. Η Ελλάδα είναι η χώρα των βολεμένων συντεχνιών, οι οποίες δίνουν πάντοτε μάχη για να μην αλλάξει τίποτα στη Χώρα. Το μόνο που τις ενδιαφέρει είναι να διατηρήσουν προνόμια τα οποία έχουν κατακτήσει υπό εξαιρετικά αδιαφανείς συνθήκες. Οι καταναλωτές, όμως, όλοι εμείς που πληρώνουμε ακριβότερα διάφορα προϊόντα για να συντηρούνται οι συντεχνίες και τα προνόμιά τους, έχουμε αποδειχθεί ανίκανοι να δημιουργήσουμε τη δική μας αποτελεσματική αντισυντεχνία».

              Η ΙΔΙΑ ακριβώς αλήθεια, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις «συντεχνίες της νανοπολιτικής» των κάθε λογής αξιωματούχων πρώην και νυν εκλεγμένων, ξαναεκλεγμένων και διορισμένων, συνεπικουρούμενων από τους λεγόμενους «παράγοντες» ή «επωνύμους» κάθε λογής και επιπέδου αλληλοεξυπηρετούμενους ή προσδοκώντας οφέλη τους γενικώς και τοπικώς, χωρίς οι εξαιρέσεις να αναιρούν τον κανόνα. Χωρίς αυτούς τους τοπικώς «κατ’ εικόνα και ομοίωση των μεγάλων» κατά την παροιμιώδη ρήση όχι από έναν πολίτη αλλά Πρωθυπουργό, «νταβατζήδες της δημόσιας ζωής», αμετανόητους και ατιμώρητους, μέχρι στιγμής, καμία πολιτική συντεχνία σε βάρος του συνόλου δεν θα μπορούσε να υπάρξει πολύ περισσότερο να συντηρηθεί.

              Βεβαίως οι πολίτες μέσα σε τέτοια κρίση πρώτα Αξιών και μετά, ως αποτέλεσμα, οικονομίας, έχουν αντιληφθεί πολλά από όσα αφανή με υποκρισίες και ιδιοτέλειες φιλαρέσκειες και ματαιοδοξίες πονηριάς και μικροψυχίας «αξιωματούχων και παραγόντων» έχουν συμβεί. Αλλά οι ίδιοι οι «μεσάζοντες» συγκαλύπτοντες και ποικίλους συντηρητές διαφθοράς της δημόσιας ζωής, συνειδητοποιώντας την σταδιακή αποκάλυψή τους αντί να συνετιστούν αναλογιζόμενοι ευθύνες, εντείνουν τις απέλπιδες προσπάθειες συντήρησης του «κλίματος επιβίωσής τους» αλλά και αυτοκαταστροφής τους. Αποτελούν ιδιότυπο είδος «συντεχνίας» και ως «πόντιοι πιλάτοι» εμφανίζονται και δήθεν συμβάλλοντες και προσφέροντες στα κοινά πράττοντες «χρέος τους» με μια «επιστολή» ή μια επίκληση ότι κάποτε «κάτι» έκαναν ή «είπαν» και ουδέν έτερον, αλλά ως άλλοθι «νίπτουν χείρας σε αίμα αθώων» για να διατηρούν τη θέση του «κερδισμένου αξιωματούχου ή φιλάρεσκου παράγοντα» τασσόμενοι και με τον... αυτοκράτορα...  στη βαλτωμένη δημόσια ζωή αλλά και χρησιμοποιώντας ως μέσο την «άγνοια και καλοπιστία λαού» πράττουν δήθεν κατά... θέληση λαού και προς ικανοποίηση συμφερόντων του και είναι έτσι «και... με τον λαό τους».

              Φήμες, όμως, θέλουν τον Πόντιο Πιλάτο να αυτοκτονεί μετά την Σταύρωση Θεού, όταν ακόμη τότε και σε... Πιλάτους υπήρχε το συναίσθημα έστω της ύστερης ντροπής τους για την προδοσία της συνείδησής τους. Ο σύγχρονος ιδεαλιστής που ΕΔΡΑΣΕ με ζημιά του ο Τερτσέτης αρνήθηκε την καταδίκη αθώου, χάνοντας «αξίωμα». Αλλά έμεινε... αντιστάθμισμα, «Φωτεινό Ισοδύναμο», για σύγχρονους ποικιλόμορφους πόντιους πιλάτους, γενικώς και τοπικώς, που καταδικάζουν λαό και έθνος σε ποικίλη παρακμή, αφήνοντας άπιαστους και ανενόχλητους εγκληματίες, που προκάλεσαν καταστροφές και θυσίες Λαού και ΄Εθνους. Ο Χριστός στο Σταυρό, ο Βαρραβάς ελεύθερος, ΕΔΩ όμως όχι με «θέληση όχλου» αλλά μόνο με αντίθετη προς Βούληση Λαού απόφαση Πιλάτων. Θυσίες όχι για Υπηρέτηση Ιδεών αλλά για μακροημέρευση αμετανόητων και ατιμώρητων εγκληματιών στη δημόσια ζωή, γενικώς και τοπικώς, που τις επιβάλουν εμφανιζόμενοι επιπλέον και ως... «σωτήρες από καταστροφή» που οι ίδιοι ήταν οι συμμέτοχοι προπαρασκευής δημιουργίας υποδοχής και αποδοχής της. Καταστροφών προς ανάληψη από τους ίδιους της διαχείρισής τους με «αυτοανάθεσή τους» και προαγωγή τους σε εργολάβους ανακατασκευής των ερειπίων τους, χαρατσώνοντας ευτελιστικά οι ίδιοι τους κατεστραμμένους προσφέροντας συγκάλυψη και απαλλαγή από κάθε ζημία των καταστροφέων «αλληλοσυνεργατών τους υπογείων και φανερών συμφορών».

              Η πολιτική θρασυδειλία συναντά τη διανοητική οκνηρία και ανικανότητα πολυπρόσωπων «παραγόντων» σε έναν αυτοτροφοδοτούμενο βάλτο των ίδιων για τα ίδια με τα ίδια «υλικά και μέθοδο». Το χειρότερο είναι ότι συνηθίζουμε τη θέα των καθημερινών παραδειγμάτων «βαλτανθρώπων». «Δες παγκόσμια, πράξε ΤΟΠΙΚΑ». Τι πράττουμε ΤΟΠΙΚΑ; ΩΣ «εν βάλτω πολίτες» δεν μπορούμε; ΄Η πρέπει να μεταλλαχθούμε όλοι σε «αξιωματούχους και παράγοντες» κάθε λογής και επιπέδου για να προσφέρουμε έργο καταστροφής, διασώζοντας προσωπικό όφελος ή ματαιοδοξίες της συμφοράς; Χωρίς ένα δημόσιο δάκρυ για ένα εκατομμύριο ΝΕΟΥΣ εκδιωχθέντες από την Πατρίδα και άλλους τόσους ΕΔΩ χωρίς πόρους από εργασία τους για επιβίωσή τους, χωρίς ανοιχτούς ορίζοντες στη Ζωή της ΔΙΚΗΣ ΤΟΥΣ Γενιάς; Δεν είναι «θυσίες λαού», αλλά είναι Η ΘΥΣΙΑ μιας ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ ενός Λαού και ΄Εθνους, από «σωτήρες εγκληματιών εναντίον Αξιών και Μέλλοντος του ΄Εθνους». Ο κ. Λέτα Πρωθυπουργός Ιταλίας τουλάχιστον αυτός δημόσια ομολογεί: «χωρίς Νέους, ούτε Λαός, ούτε ΄Εθνος υπάρχει». ΕΔΩ; Οι Νέοι ή φεύγουν ή πρέπει να αποδεχθούν ή και να αναπαράγουν γερασμένη νοοτροπία για προσδοκία επιβίωσής τους, σε μια πραγματικότητα που συνειδητοποιούν ότι «άλλο τα λόγια, ακόμα και νέων, άλλο οι πράξεις ΟΛΩΝ».